الان داشتم ارشیو وبلاگ خودم می خوندم
پسر اذر 89 کجا !!! اردیبهشت 92 کجا
زمان چه قدر زود میگذره ای کاش رو خاطرات منم اثر می کرد فراموش می شد
یه بار یکی از رفیقام پرسید امیر مهدی چرا کلا از کادو دادان و گرفتن بدت میاد یه نگاهی بهش
کردم گفتم بدم نمیاد اما اگه چشم باز کنم ببینم ازش نشونه ای هست اما خودش نیست دق
می کنم از جیبش یه جا کلیدی خوشگل در اورد گفتم این چیه ؟؟؟
تو چشام نگاه کرد گفت امیر این هم عذاب منه
سنگینیه اشک ها رو تو چشاش احساس کردم تو دلم گفتم خدایا همه یه جورایی شکست
عشقی دارن با پسرا رفیقام حرف میزنم میگن دخترا فلان با دخترا حرف میزنم میگن پسرا فلان
ولی خداییش یه چیزیم بگم فحش ندین زمان باز به عقب برگرده میرم باز پیداش می کنم بازم
عاشقش مییشم (از مزایای دیوونه بودن بهمنی هاست تقصیر من نیست)
از 12 بهمن 1390 متنفرم چون اخرین دیدار تلخم بود
از 29 بهمن هم روز تولد م بدم میاد چون شروع یه داستان تلخ بود
بعد 2 سال هر کسی رو دیدم گفت زمان حلال مشکلاته اما یه نفر نگفت به چه قیمتی؟؟؟؟
بهترین راه شناخت یه نفر دوست داشتن اون بدون هیچ امیدیه..............................
BOBER